اختلال اوتیسم ( Autism )
اختلال اوتیسم کمتر از یک درصد کودکان جامعه را مبتلا می سازد. پسران بیش از دختران در معرض ابتلا به این بیماری می باشند. متاسفانه هر کودک مبتلا به این اختلال، الگوی خاص بیماری خود را داراست که پیچیدگی شناخت و تشخیص این بیماری را بیشتر می کند.
گاها تاخیر رشدی از زمان تولد شروع می شود. گاها نیز کودک رشد عادی و طبیعی خود را طی کرده ولی ناگهان در زمینه های اجتماعی ، زبان و گویش متوقف می شود.
سرانجام هستند گروهی از کودکانِ مبتلا نیز که رشدی طبیعی در زبان و اختلاط اجتماعی داشته ولی رفتارها و نگرانی هایی غیر عادی از خود نشان می دهند.
- اختلال اوتیسم
در بعضی از بچه ها مشکلات گویشی بارزترین خصوصیت بیماری است اما در بعضی دیگر رفتار های غیر عادی (چیدن متوالی و طولانی اسباب بازیها بعنوان مثال) از علائم بیماری محسوب می شود.
والدین معمولا اولین افرادی هستند که متوجه وجود مشکلی در کودک خود می شوند اما تشخیص تخصصی بیماری معمولا بخاطر ترس و تعصب والدین بتاخیر می افتد.
کم اهمیت شمردن علائم یکی از شایع ترین رفتارهایی است که والدین انجام می دهند. اما همین رفتار تدافعی در تشخیص بجا و بموقع بیماری، باعث از دست رفتن فرصت های مهم درمانی در کودک است.
ارزیابی کودک در ابتلای قطعی به اختلال اوتیسم می باید توسط تیمی از مجرب ترین افراد دست اندر کار در این رشته (متخصصین کودکان استثنایی و روانشناس بالینی) صورت بگیرد.