سندرم تورت
تیک های عصبی یا سندرم تورت می تواند با رفتارهایی مثل بالا انداختن شانه ، پلک زدن ، تنگ کردن چشم ها ، تکان های تند سر یا شانه، شکلک در آوردن یا چین دادن بینی دیده شود.
در واقع تیک ها، حرکات بدنی یا صداهای کنترل نشده هستند و انواع مختلفی از تیک های عصبی وجود دارد. برخی افراد ممکن است تنها یک نوع تیک داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است چندین تیک داشته باشند.
آیا افراد مبتلا به سندروم تورت توانایی کنترل تیک خود را دارند؟
گرچه علائم سندرم تورت غیرارادی است، بعضی افراد گاهی اوقات می توانند سرکوب، استتار، و یا در غیر اینصورت تیک های خود را در تلاش برای به حداقل رساندن تاثیر تیک ها بر عملکردشان کنترل کنند.
با این حال افراد مبتلا به سندروم تورت می گویند اغلب در هنگام سرکوب تیک های خود، فشار بیشتری را تحمل می کنند تا جایی که احساس می کنند که تیک باید بروز پیدا کند(علیه اراده خودشان).
تیک ها در پاسخ به یک محرک محیطی می تواند به صورت ارادی یا هدفمند ظاهر شود اما اینطور نیست!
(پس نکته ی مهمی که بدان باید توجه کرد این است که این تیک ها غیرارادی هستند! در نتیجه اگر از افراد اطرافمان فردی این سندروم را داشت، بجای فشار مضاعف، کمی بیشتر او را درک کنیم…)
چه اختلالاتی با سندروم تورت ارتباط دارد؟
بسیاری از افراد مبتلا به سندروم تورت مشکلات رفتاری عصبی اضافه ای را تجربه می کنند که اغلب باعث آسیب (حتی بیشتر از تیک های خودشان) می شوند.
این موارد شامل:
- عدم توجه
- بیش فعالی و تکانشی بودن (نقص توجه و بیش فعالی ADHD)
- مشکلات خواندن، نوشتن و ریاضی
- علائم وسواسی-اجباری مانند افکار / نگرانی و رفتارهای تکراری
برای مثال، نگرانی در مورد خاک و میکروب ها ممکن است با شستشوی تکراری دست همراه باشد و نگرانی هایی در مورد اتفاقات بد ممکن است با رفتارهای روحی مانند شمارش، تکرار، مرتب سازی و چیدن وسایل باشد.
افراد مبتلا به سندروم تورت همچنین مشکلات مربوط به افسردگی یا اختلالات اضطرابی و همچنین مشکلات دیگر زندگی را گزارش کرده اند که ممکن است یا به طور مستقیم با سندروم تورت ارتباط داشته و یا نداشته باشد.
علاوه بر این، اگر چه بسیاری از افراد مبتلا به سندروم تورت در کاهش قابل توجهی در تیک های حرکتی و صوتی در اواخر نوجوانی و اوایل جوانی نشان می دهند ولی ممکن است اختلالات مرتبط با مشکلات عصبی را هنوز حفظ کنند.
با توجه به طیف وسیعی از عوارض بالقوه، افرادی که سندروم را دارند، با دریافت مراقبت های پزشکی که برنامه درمان جامعی را ارائه می دهند، بهبود زیادی خواهند داشت.